Παρασκευή 15 Ιουνίου 2012

ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΜΑΙ

Τωρα ονειρευομαι κατω απο χαμηλα ταβανια,με ενα φεγγαρι σε αποκρουστικο σχημα.Ενα τιποτα ο κοσμος,απ τα κτιρια μεχρι τα παρκα,απ τους δρομους μεχρι τις θαλασσες.Το βαδισμα μου αναλαφρο,αλαβαστρινο,σαν φαντασμα αιωρειται και ψαχνει τις χαμενες αισθησεις...Την μυρωδια του βρεγμενου χρωματος,την εικονα των αστρων,την γευση του φιλιου,το περπατημα του ξυπολυτου στην αμμο.Το ξεφαντωμα της μεθης,το ανεμελο χαμογελακι,εστω και μισο.Καρδια μου πνιγμενη στ αγκαθια,η ανασα αγκομαχει να βγει στον αφρο της θαλασσας.Φιλι της ζωης απο τους φιλους που αγαπω και αγαπανε,νεραιδες που διωχνουν την θλιψη.Εσυ δεν ξερεις να δακρυζεις,εσυ μοναχα μισεις.Αντιστεκομαι στην δεινη του χρονου,της σκοτεινης οψης μου.Αντιστεκομαι ακομα

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου